حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره:

آقای نائینی رحمه‌‏الله‏ مقید بودند که در شروع درس، به مدت طولانی به خواندن چیزی مشغول باشند و هیچ‌کس جز ایشان را ندیدیم که مثل ایشان مقدمه‏‌ی درس را طول بدهد! البته کسی هم نمی‌‏دانست که چه می‏‌خواند، به گمانم سوره‌‏ی یس را می‏‌خواند.

قبل از درس می‏‌خواند، و هنگام خواندن آن سرش را به این طرف و آن طرف حرکت می‏‌داد، به‌ گونه‏‌ای‌ که کأنّه کسی نیست.

در حرم هم همین‌طور بود… یعنی با حال توجه و تضرع و حرکت سر به این سو و آن سو، به‌ گونه‏‌ای‌ که کأَنّه کسی او را، و او کسی را نمی‌‏بیند و یا ملتفت نیست.

 از اینکه ایشان سوره‏‌ی یس را مثلاً در اول درس می‏‌خواندند [با اینکه پیرمرد هم بودند و با زحمت و در مدت طولانی آن‌را به پایان می‏‌رساندند] معلوم می‏‌شود چقدر به آن اهمیت می‌دادند.

با اینکه مدتِ خودِ درس به اندازه‌‏ی خواندن آن مقدمه یا کمتر طول می‏‌کشید.

 آری، این‌قدر مقید بودند، به‌گونه‌‏ای‌که مقدمه از ذی‌المقدمه مفصّل‏‌تر می‏شد!

   منبع: در محضر بهجت ج۳ ص۱۹۷