در روز عاشورا از كثرت زخمها و جراحات وارده،ضعف بر امام حسین(علیه السلام) آنقدر شديد بود كه ايستاد تا بيارامد؛

كه مردى سنگ بر پيشانيش زد و خون بر صورتش جارى شد.

و با لباس خود خواست تا خون را از دو چشمش پاك كند كه مرد ديگرى به تير سه ‏شعبه، قلب مباركش را هدف ساخت.

پسر رسول خدا، به خدا عرض كرد:
بِسْمِ اللَهِ وَ بِاللَهِ وَ عَلَى مِلَّه رَسُولِ اللَهِ. وَ رَفَعَ رَأْسَهُ إلَى السَّمَآءِ وَ قَالَ: إلَهِى! إنَّكَ تَعْلَمُ أَنَّهُمْ يَقْتُلُونَ رَجُلًا لَيْسَ عَلَى وَجْهِ الارْضِ ابْنُ نَبىٍّ غَيْرُهُ!
به نام خدا، و به خود خدا، و بر ملّت و آئين رسول خدا (اين شهادت روزى من میگردد)و سرش را به طرف آسمان بلند نموده و گفت: خداى من! تو می‏دانى كه اين قوم میكشند مردى را كه در روى زمين پسر پيغمبرى جز او نيست!

دست برد و تير را از پشت خود خارج كرد؛ و خون مانند ناودان فَوَران می‏كرد!

حضرت دست خود را زير آن خون گرفت، و چون پُر شد به آسمان پاشيد و گفت: اين حادثه كه بر من نازل شده است چون در مقابل ديدگان خداست، بسيار سهل و ناچيز است.

و يك قطره از آن خون بر زمين نريخت!

و براى بار دوّم دست خود را زير خون گرفت؛ و چون پُر شد، با آن سر و صورت و محاسن شريف را متلطّخ و خون آلوده نموده و گفت: با همين حال باقى خواهم بود تا خدا و جدّم رسول خدا را ديدار كنم.

حضرت ولی عصر،امام مهدی(علیه السلام)بر محاسن خونی جد غریبش حسین(علیه السلام)اینطور سلام میدهد:

أَلسَّلامُ عَلَى الشَّيْبِ الْخَضيبِ

سلام بر آن مَحاسنِ به خون خضاب شده….

مقاتل مقرّم،خوارزمی،لهوف،نفس المهموم،لمعات الحسین