يكي آن كس كه در دنيا ؛ براي دنيا كار كرد
و دنيا او را از آخرتش باز داشت،
بر بازماندگان خويش از تهيدستي ترسان است.
و از تهيدستي خويش در امان است.

پس زندگاني خود را در راه سود ديگران از دست مي دهد.

 و ديگري آنكه در دنيا براي آخرت كار مي كندو نعمتهاي دنيا نيز بدون تلاش به او روي مي آورد؛

 پس بهره هر دو جهان را چشيده و مالك هر دو جهان مي گردد و با آبرومندي در پيشگاه خدا صبح مي كند
 و حاجتي را از خدا درخواست نمي كند جز آن كه روا مي گردد.

نهج البلاغه،حکمت 269