مرحوم حاج شیخ عنایت الله ملک آبادی که مردی فوق العاده بود.

نقل کرد یکی از بزرگان حضرت سید الشهدا علیه السلام را در خواب می‌بیند و می‌پرسد آقا می‌خواهم بدانم کدام یک از مجالس عزاداری و روضه خوانی مورد عنایت شماست؟

می‌فرماید همه مجالس.

عرض می‌گوید می‌خواهم بدانم در این مجالس تهران به کدام مجلس بیشتر عنایت و لطف دارید و تشریف می‌برید؟

و گویا حضرت را به حضرت علی اکبر قسم می‌دهد.

حضرت می‌فرماید مجلسی است که در کوچه صابون پزخونه، متعلق به زنی است.

فردا می‌آید و سراغ می‌گیرد و می‌بیند زنی درِ خانه‌ای نشسته. می‌گوید روضه داری؟

می‌گوید آری. می‌پرسد تمام شده؟

می‌گوید نه. می‌گوید پس چرا اینجا نشسته‌ای؟

می‌گوید امان از این روضه خوانها! چون وقتی مستمع هست آنها نیستند، وقتی آنها می‌آیند مستمعها رفته‌اند. می‌گوید می‌خواهی برایت روضه بخوانم؟

می‌گوید بلد هستی؟ جواب می‌دهد آری. می‌گوید باید صبر کنی تا بروم همسایه‌ها را خبر کنم. چون آمده بودند، ولی روضه خوان نیامد.

همسایه را خبر می‌کند و مجلس برگزار می‌شود و روز به روز جمعیت بیشتر می‌شود.

تا روز قبل از آخر مجلس که می‌شود، این آقا به زن می‌گوید من چند روز آمدم، روضه خوانده‌ام، از تو یک خواهش دارم و آن این است که اجازه بدهی فردا که روز آخر است پول روضه خوانها را من بدهم.

زن می‌زند به سرش و با حال گریه می‌گوید خیلی زرنگ هستی! من در طول سال رخت شویی و کهنه شویی می‌کنم و با این دستهایم در هوای سرد و گرم رخت مردم را می‌شویم و یک شاهی دو شاهی جمع می‌کنم و برای خرج مجلس روضه امام حسین علیه السلام ذخیره می‌کنم. حالا تو می‌خواهی این افتخار را از من بگیری؟!!!

کتاب «ما سمعت» صحفه 317