مَثَل زندگى دنيا و آب باران
( اعْلَمُوَّاْ اءَ نَّمَا ا لْحَيَوا ةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِينَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَيْنَكُمْ وَتَكَاثُرٌ فِى ا لاَْمْوَا لِ وَا لاَْوْلَدِ كَمَثَلِ غَيْثٍ اءَعْجَبَ ا لْكُفَّارَ نَبَاتُهُ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَلهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يَكُونُ حُطَمًا وَفِى ا لاَْخِرَةِ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَمَغْفِرَةٌ مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَا نٌ وَمَا ا لْحَيَوا ةُ الدُّنْيَآ إِلا مَتَعُ ا لْغُرُورِ ).حدید20
((بدانيد زندگى دنيا تنها بازى و سرگرمى و تجمّل پرستى و فخر فروشى در ميان شما و افزون طلبى در اموال و فرزندان است ، همانند بارانى كه محصولش ‍ كشاورزان را در شگفتى فرو مى برد، سپس خشك مى شود به گونه اى كه آن را زرد رنگ مى بينى ؛ سپس تبديل به كاه مى شود! و در آخرت ، عذاب شديد است ، يا مغفرت و رضاى الهى ؛ (به هر حال ) زندگى دنيا چيزى جز متاع فريب نيست )).

                                         مى بدانيد اينكه نبود بى ز سهو

                                                             اين حيات دنيوى جز لعب و لهو

                                         بازى اطفال و مشغولىّ بد

                                                            بازتان دارد ز خيرات ابد

                                         جز تفاخر جز تكاثر زينتش

                                                        نيست در مال و ولد يا نعمتش

                                         نيست جز آرايشى يعنى كه آن

                                                          هم مباهات و تفاخر بينتان

                                        در فزونى مال اولاد و عدد

                                                         تا چه بخشد حاصل اين مال و ولد

                                        زود اين بازيچه گرددبر طرف

                                                        ماند از وى بر تو اندوه و اسَف

                                       شاديش گردد به دل بر غم همه

                                                            زينتش ريزد فرو از هم همه

                                       آنهمه فخر و مباهاتى كه بود

                                                            چون شراره آتش افتد از نمود

                                       مرتضى گفت اولش دنيا بكاست

                                                              اوسطش باشد عنا و آخر فناست

                               چهل مثل از قرآن ،  حسين حقيقت جو