می گویند در زمان ناصرالدین شاه، روزی امیرکبیر که از حیف و میل سفره های خوراکِ درباری به تنگ آمده بود به شاه پیشنهاد کرد که برای یک روز آنچه رعیت می خورند را میل فرمایند.
شاه پرسید: که مگر رعیت ما چه میل می کنند !؟
امیر گفت : ماست و خیار…
شاه سر آشپزباشی‌ را صدا زد و فرمان داد برای ناهار فردا ماست و خیار درست کند…
سر آشپزباشی‌ به تدارکات چی دستور تهیه مواد زیر را داد:
1) ماست پر چرب اعلا 6 من …
2) خیار نازک و قلمی ورامین 2 من …
3) گردوی مغز سفید بانه 1 کیلو …
4) پیاز اعلای همدان 1 من …
5) کشمش اعلا و مویزِ شاهانی بدون هسته 1 کیلو …
6) نان مرغوب مغز دار خاش خاش دارِ دو آتیشه 3 من …
7) نعنای باغی اعلا و سبزی‌های بهاری 1 کیلو! 
8) و …
خلاصه مطلب این که ناصر الدین شاه قبله عالم صاحب قران بعد از اینکه یک شکم سیر ماست و خیار تناوول کردند، فرمان به یک کاسهِ اضافه داد و در حالی‌ که ترید می فرمودند برگشت و به امیرکبیر گفت:
«پدر سوخته ها، رعایای ما چه غذاها می خورند و ما بی‌ خبر بودیم !
هر کس نارضایتی کرد و کفرانِ نعمت، به چوب و فلک ببندینش»