روزى پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله،
به طرف آسمان نگاه مى كرد،تبسمى نمود.
شخصى به حضرت گفت:
يا رسول الله ما ديديم به سوى آسمان
نگاه كردى و لبخندى بر لبانت نقش بست،
علت آن چه بود؟

رسول خدا فرمود:
آرى! به آسمان نگاه مى كردم،
ديدم دو فرشته به زمين آمدند تا
پاداش عبادت شبانه روزى بنده با ايمانى
را كه هر روز در محل خود به عبادت
و نماز مشغول مى شد، بنويسند؛
ولى او را در محل نماز خود نيافتند.

او در بستر بيمارى افتاده بود.

فرشتگان به سوى آسمان بالا رفتند
و به خداوند متعال عرض كردند:
ما طبق معمول براى نوشتن پاداش
عبادت آن بنده با ايمان به محل نماز او
رفتيم ولى او را در محل نمازش نيافتيم،
زيرا در بستر بيمارى آرميده بود.

خداوند به آن فرشتگان فرمود:
تا او در بستر بيمارى است، پاداشى را كه
هر روز براى او هنگامى كه در محل نماز
و عبادتش بود، مى نوشتيد، بنويسيد
بر من است كه پاداش ‍ اعمال نيک او را
تا آن هنگام كه در بستر بيمارى است ،
برايش در نظر بگيرم

  داستان های بحارالانوار ج1 ،محمد ناصری