شخصي به حضور حضرت رضا علیه السلام آمد و پس از سلام عرض كرد :

من از دوستان شما و پدران شما هستم ، از سفر حج برمي گردم ، پولم تمام شده و ميخواهم به محل سكونتم بروم مبلغي كه مرا به وطنم برساند به من بدهيد ، وقتي كه به وطن رسيدم ، وضع مالي من در محل خوب است ، به همان اندازه كه به من داده اي ، به نيت شما به فقراء صدقه مي دهم.

حضرت رضا"علیه السلام"برخاست و به اندرون خانه اش رفت و پس از ساعتي بازگشت و دستش را از پنجره بالاي در ، بيرون آورد و به آن حاجي فرمود :

اين دويست درهم را بگير ، و مخارج سفر را با آن تاءمين كن ، وقتي كه به وطن رسيدي ، لازم نيست كه آن را از جانب من به فقرا صدقه بدهي ، آن را به تو بخشيدم ، برو كه نه من تو را ببينم و نه تو مرا ببيني.

آن شخص به سوي وطن خود رفت .
يكي از حاضران از حضرت رضا"علیه السلام” پرسيد :
چرا پول را از بالاي پنجره به او داديد و نخواستي او تو را ببيند؟

حضرت رضا"علیه السلام” فرمود : از آن ترسيدم كه مبادا وقتي كه با او رخ به رخ شدم ، خواري سؤال كردن را در چهره اش مشاهده نمايم ،

آيا نشنيده اي كه رسول خدا"صلی الله علیه و اله"فرمود :

المستر بالحسنة تعدل سبعين حجة ، والمذيع بالسيئة مخذول والمستتر بها مغفور

آن كسي كه كار نيكوي خود را بپوشاند ، پاداش او برابر هفتاد حج ( مستحبي ) است و آن كس كه آشكارا گناه كند ، درمانده بي چاره است ، و آن كس كه آن را بپوشاند ، زير پوشش آمرزش خدا است.

منابع:

مناقب آل ابيطالب ، ج 4 ص 360 - 361 فروع كافي ، ص 23 و 24