حَبَّةُ الْعُرَنی می گوید : در محضر  امیرمؤمنان علیه السلام در “وادی السلام” بودم و حضرت ایستاده و شروع به راز دل گفتن می کردند ، گویی با کسی سخن می گفتند .

 به احترام آن حضرت مدتی ایستادم تا خسته شدم . پس نشستم تا حوصله ام سر رفت . باز هم ایستادم تا خسته شدم . باز هم آنقدر نشستم که حوصله ام سر رفت . این بار ایستادم و عبایم را تا کردم و گفتم :

 ای امیرمؤمنان ! از طول قیام شما من نگران شدم ، ساعتی استراحت بفرمایید .

 پس عبای خود را روی زمین پهن کردم تا حضرت بر روی آن بنشینند .

 آنگاه حضرت فرمودند :
 ای حبّه ! این چیزی جز گفت و گوی با مؤمن و انس با مؤمن نمی باشد .

 گفتم : آیا آنها نیز با یکدیگر چنین گفتگویی دارند ؟

 حضرت فرمودند :
 آری ! اگر پرده از مقابل ? دیدگانت کنار برود ، خواهی دید که آنها نیز جامه به خود پیچیده ، حلقه حلقه نشسته و با یکدیگر سخن می گویند .

 پرسیدم : آیا ارواح مؤمنان در اینجا گرد آمده اند یا پیکرهای آنها ؟

 فرمودند :
 بلکه ارواح مؤمنان در اینجا گرد آمده است ، هیچ مؤمنی در هیچ بقعه ای از بقعه های روی  زمین از دنیا نمی رود جز اینکه به روحش گفته می شود : به وادی السلام بپیوند ، به راستی آنجا بقعه ای از بهشت برین می باشد .

 الکافی : ج۳ ، ص۲۴۳