امام صادق عليه السلام به مُفضّل بن عمر فرمود:

اى مُفضل! به ويژگى ديگرى كه از ميان همه جانداران، تنها به انسان، اين آفريده بلندپايه و بسيار ارزشمند، اختصاص داده شده، يعنى حيا، بنگر.

اگر حيا نبودهيچ ميهمانى پذيرايى نمى ‏شد.

به وعده ‏ها وفا نمى ‏شد.

كسى حاجت ديگرى را برآورده نمى ‏ساخت.

كسى دنبال زيبايى ‏ها [و خوبى ‏ها] نمى ‏رفت.

از بدى [و زشتى‏] در هيچ كارى از كارها خوددارى نمى ‏شد.

حتّى بسيارى از كارهاى واجب نيز به خاطر حيا انجام مى ‏پذيرند.

اگر حيا وجود نداشت، حقوق پدر و مادر خود را رعايت نمى‏ كردند.

صله رحِم به جا نمى ‏آورند،امانتدارى نمى ‏كردند، از فحشا خوددارى نمى ‏ورزيدند.
سپس فرمود: آيا نمى ‏بينى كه چگونه همه خصلت ‏هايى كه صلاح انسان و سامان يافتن امور او به آنها بستگى دارد؛ در حیا جمع شده است؟


توحيد المفضل ص ۷۹