امام علی علیه السلام:

 همانا خداوند سبحان بندگان متكبّر را با دوستان خود كه در چشم آنها ناتوانند مي‏آزمايد، وقتي كه موسي بن عمران و برادرش هارون عليهم السّلام بر فرعون وارد شدند و جامه ‏هاي پشمين به تن و چوب دستي در دست داشتند و با فرعون شرط كردند كه اگر تسليم پروردگار شود، حكومت و ملكش جاودانه بماند و عزّتش برقرار باشد، فرعون گفت:

 «آيا از اين دو نفر تعجّب نمي‏كنيد كه دوام عزّت و جاودانگي حكومتم را به خواسته هاي خود ربط مي‏دهند در حالي كه در فقر و بيچارگي به سر مي‏برند اگر چنين است چرا دستبندهاي طلا به همراه ندارند»

 اين سخن را فرعون براي بزرگ شمردن طلا و تحقير پوشش لباسي از پشم گفتدر حالي كه اگر خداي سبحان اراده مي‏فرمود، به هنگام بعثت پيامبران، درهاي گنج ‏ها، و معدن‏هاي جواهرات و باغات سرسبز را به روي پيامبران مي‏گشود و پرندگان آسمان و حيوانات وحشي زمين را همراه آنان به حركت در مي‏آورد.

 امّا اگر اين كار را مي‏كرد، آزمايش از ميان مي‏رفت و پاداش و عذاب بي ‏اثر مي‏شد و بشارت‏ها و هشدارهاي الهي بي‏فايده مي‏بود و بر مؤمنان اجر و پاداش امتحان شدگان واجب نمي‏شد و ايمان آورندگان ثواب نيكوكاران را نمي‏يافتند و واژه ها، معاني خود را از دست مي‏داد.

در صورتي كه خداوند پيامبران را با عزم و اراده قوي، گرچه با ظاهري ساده و فقير مبعوث كرد، با قناعتي كه دل‏ها و چشم‏ها را پر سازد، هر چند فقر و نداري ظاهري آنان چشم و گوش‏ها را خيره سازد.

 اگر پيامبران الهي، داراي چنان قدرتي بودند كه مخالفت با آنان امكان نمي‏داشت، و توانايي و عزّتي مي‏داشتند كه هرگز مغلوب نمي‏شدند و سلطنت و حكومتي مي‏داشتند كه همه چشم‏ها به سوي آنان بود، از راه‏هاي دور بار سفر به سوي آنان مي‏بستند، اعتبار و ارزششان در ميان مردم اندك بود، و متكبّران در برابرشان سر فرود مي‏آوردند و تظاهر به ايمان مي‏كردند، از روي ترس يا علاقه ‏اي كه به مادّيات داشتند.

 در آن صورت نيّت‏هاي خالص يافت نمي‏شد و اهداف غير الهي در ايمانشان راه مي‏يافت و با انگيزه‏هاي گوناگون به سوي نيكي‏ها مي‏شتافتند.

 امّا خداي سبحان اراده فرمود كه پيروي از پيامبران و تصديق كتب آسماني، و فروتني در عبادت و تسليم در برابر فرمان خدا و اطاعت محض فرمانبرداري، با نيّت خالص تنها براي خدا صورت پذيرد و اهداف غير خدايي در آن راه نيابد، كه هر مقدار آزمايش و مشكلات بزرگتر باشد ثواب و پاداش نيز بزرگتر خواهد بود.

 نهج البلاغه، خطبه 192