این فرقه یکی از مذاهب منشعب از تشیع است که در سطح جهان ، چند میلیون نفر پیرو دارد.
در ابتدا امام خود را اسماعیل فرزند امام جعفرصادق(ع) می دانستند و به اسماعیلیان شهره بودند، سپس به محمد فرزند اسماعیل روی آورده اما پس از فوت ایشان پراکنده شدند و به فاطمیان مصر گرویدند. پس از مرگ خلیفه فاطمیان، به دو دسته بهره های داوودی(پیروان داوود برهان الدین بن قطب شاه) ساکن در هند و بهره های سلیمانی (پیروان سلیمان ابن الحسن) ساکن در یمن تقسیم شدند. بیست ویک امام از فرزندان امام صادق و منشعب از شاخه فرزند او ، اسماعیل داشته ، امام بیست و یکم را غایب می دانند و نماینده او را «داعی» می نامند، به طوری که در کوچکترین مسائل زندگی نیز ، بدون اذن داعی کاری انجام نمی دهند. نماز را بدون قنوت و قیام برپا می دارند و سایر احکام اسلامی را به جا می آورند اما مراسمات و مراوده های خود را به صورت مخفیانه انجام می دهند. معتقدند همه انبیاء دچار گناه بودند. ابلیس را مُرده می پندارند اما معتقدند هرکس با امام خود مخالفت کند ، ابلیس است.