امام علی (ع)، انسانِ نمونۀ دست یافته به غایت تربیت و واصل به هدایت و حکمت و سلامت را چنین معرّفی کرده است:

(همانا خِرَد خود را زنده گردانْد، و نفس خویش را میرانْد، چندان که درشتی [وجود] او نزار شد و غلظت [و خشونت] طبعش لطیف گشت. نوری سخت درخشان برای او بدرخشید، و راه را برای وی روشن گردانید، و او را در راه راست راند، و از دری به دری تا به درِ سلامت کشاند و خانۀ اقامت، و دو پای او در قرارگاه ایمنی و آسایش استوار شد، به آرامشی که در بدنش پدیدار شد، بدانچه دل خود را در آن به کار بُرد و پروردگار خویش را خشنود گردانْد).

نهج البلاغه ، حکمت ۲۲۰