سبب آزادی لقمان حکیم این بود که سالی مولایش به او دستور داد در مزرعه کنجد بکارد .

وقتی بعد از مدتی به مزرعه رفت دید لقمان جو کاشته است .

او را خواست و گفت :

چرا چنین کار احمقانه ای کردی؟!

لقمان جواب داد :

تصور کردم از جو کاشتن ، می توان کنجد به دست آورد .

خواجه گفت :

چه چیز باعث تصور این خیال باطل شد؟

لقمان گفت :

زیرا می بینم تو با وجود کارهای زشت امید بهشت داری ، با خود اندیشیدم اگر افعال و کارهای زشت و ناپسند تو، نتیجه ی مغفرت و آمرزش دارد ( بدون توبه ) ،
پس از جو هم می توان کنجد به دست آورد…

 خواجه از این تذکر بیدار شد و از کارهای زشت دست برداشت و او را آزاد کرد.

نکته: وقتی تو زندگی و اعمال و رفتار خیلی از انسان ها دقت می کنیم،می بینیم همه خدا و بهشتش را دوست دارند ، ولی توجه ندارند خدا در قبال انجام چه کارهایی به بندگانش بهشت پاداش میدهد و در قبال انجام چه کارهایی بندگان را روانه دوزخ میکند..

میدانیم خدا در قرآن به نماز و روزه و خمس و زکات و … امر نموده است ولی در انجام این امور دقت نمیکنیم!

میدانیم خدا از کارهایی همچون دروغ ، غیبت ، دزدی و … نهی نموده است ولی گاهی مرتکب این امور می شویم!

پس ما که بهشت را دوست داریم نباید با کاشت گناه ، امید برداشت بهشت داشته باشیم

چهره جاوید زمان . ص ۱۳۷