علی بن عفان از مفضّل بن عمر از امام صادق‏ علیه ‏السلام نقل نموده که حضرت فرمود:

براستی خدایی که ثنایش بزرگ است، عذر می‌آورد نزد بنده مؤمنی که در دنیا محتاج (و فقیر) بوده است، چنان که برادر از برادرش عذرخواهی می‌کند.

پس می‌گوید: «به عزّت و جلالم سوگند، من ترا در دنیا بخاطر این که خوارت کنم محتاج نکردم

 [بلکه] چیزی به عهده من داری پس این پرده را بردار و نگاه کن به آنچه بجای دنیا به تو عوض دادم

 امام فرمود: پس مؤمن محتاج سربلند می‌کند (و نگاه می‌کند) پس می‌گوید:
 (خدایا) ضرری به من نرسانده آنچه ندادی در قبال آنچه (در آخرت)به من دادی…

کافي، شيخ كليني، تهران، دار الكتب الاسلامية، 1367 هـ .ش، ج 2، ص 264