علامه جوادی آملی:
همان ‏طور که خنده صادق و کاذب وجود دارد، گريه صادق و کاذب هم وجود دارد؛ گاه انسان با يک طنز ادبی ظريف، می ‏خندد؛ که خنده ‏ای صادق است.
گاهی هم با قلقلک می ‏خندد که کاذب و بی ‏ارزش است.
گريه هم اين ‏گونه است:
گاه انسان برای مظلوميت امام حسين(ع) گريه می ‏کند. گاهی هم با مارشِ عزا، بی ‏آنکه متوفی را بشناسد، اشک می‏ ريزد که اشکی کاذب است!

موسيقی ممکن است چنين خطری داشته باشد؛ يعنی اشکی کاذب به همراه بياورد و ما خيال کنيم که در عقل عملی ما، نرمش ايجاد کرده است.
اين مشکل موسيقی های به اصطلاح عرفانی است.
برخی موسيقی ‏ها هم، مسلّماً مخرّب و مخدّرند و موجب نافرمانی عقل عملی از عقل نظری می ‏شوند و انسان را در دام گناه می ‏افکنند…