روزے حضرت عیسے (ع) از صحرایے مے گذشت. در راہ بہ عبادتگاهے رسید ڪہ عابدے در آن جا زندگے مے ڪرد. حضرت با او مشغول سخن گفتن شد.

در این هنگام جوانے ڪہ بہ ڪارهاے زشت و ناروا مشهور بود از آن جا گذشت.

 وقتے چشمش بہ حضرت عیسے (ع) و مرد عابد افتاد، پایش سست شد و از رفتن باز ماند
همان جا ایستاد و گفت.خدایا من از ڪردار زشت خویش شرمندہ ام.

 اڪنون اگر پیامبرت مرا ببیند و سرزنش ڪند، چہ ڪنم؟

خدایا! عذرم را بپذیر و آبرویم را مبرمرد عابد تا آن جوان را دید سر بہ آسمان بلند ڪرد و گفت.

 خدایا! مرا در قیامت با این جوان گناہ ڪار محشور نڪن.

 در این هنگام خداوند بہ پیامبرش وحے فرمود ڪہ بہ این عابد بگوما دعایت را مستجاب ڪردیم و تو را با این جوان محشور نمے ڪنیم، چرا ڪہ او بہ دلیل توبہ و پشیمانے، اهل بهشت است و تو بہ دلیل غرور و خودبینے، اهل دوزخ.

 بہ نقل ازمحمد غزالے، ڪیمیاے سعادت، ج ۱