عَنِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ آبَائِهِ عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ علیهم السلام عن النّبی صلی الله علیه و آله قَالَ:
أَلَا وَ مَنْ تَوَلَّى عِرَافَةَ قَوْمٍ حَبَسَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى شَفِيرِ جَهَنَّمَ بِكُلِّ يَوْمٍ أَلْفَ سَنَةٍ وَ حُشِرَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ يَدَاهُ مَغْلُولَتَانِ إِلَى عُنُقِهِ فَإِنْ قَامَ فِيهِمْ بِأَمْرِ اللَّهِ أَطْلَقَهُ اللَّهُ وَ إِنْ كَانَ ظَالِماً هُوِيَ بِهِ فِي نَارِ جَهَنَّمَ‏ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ.

امام صادق به نقل از پدران گرامی شان علیهم السلام از رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:

آگاه باشید! هر کس عِرافَت [سرکردگی] مردمی را بر عهده بگیرد، خداوند عزّ و جل به ازای هر روزش هزار سال او را بر لبه ی جهنم زندانی می کند و روز قیامت در حالی محشور می شود که دستانش به گردنش زنجیر شده.

پس اگر در بین مردم امرِ خدا را بپا داشته باشد خداوند آزادش می کند، و اگر ظالم بوده باشد او را در آتش جهنم می افکند و بد بازگشتگاهی است.

عریف
کسی است که سرپرستی امورِ قبیله و جماعتی از مردم را بر عهده دارد و دیگران از طریق او به احوالات مردم آگاه می شوند و مقامش پائین تر از رئیس است.

 منبع:
الأمالي (للصدوق)، ص ۴۳۳
بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏ ۷۲ ص ۳۴۳