پادشاهی با همراهان خویش ،در بیابان شکاری زد .

غلامی را فرستاد، تا به ده برود و نمکی بخرد . امّا قبل از حرکت ، به غلام سفارش کرد ، که نمک را مفت نگیرد ، چرا که ده را خراب می کند .گفتند : ای سلطان ! با این کار ، بدین کوچکی چگونه ده خراب می شود ؟
گفت : بنیاد ظلم ، در جهان از اول اندک بود ، هرکس آمد ، کمی بر آن افزود و این گونه زیاد شد .
ظلم به هر شکلی که باشد ، مخرب و عامل نابودی انسان و جهان هستی است . ظلم به مانند اسید می ماندکه ،یک قطره آن ،شیء را دفعة یا تدریجاً نابود می کند . 
کفر به یک فرد یا نهایتاً به چند نفر آسیب می زند و با رفتن فرد هم تمام می شود ،ولی ظلم اینگونه نیست ،یعنی با رفتن ظالم ؛ظلم به پایان نمیرسد .(1)

قال رسول الله (ص) : “الملک یبقی مع الکفر و لایبقی مع الظلم".(2)
«حکومت با کفر باقی میماند ،اما با ظلم دوامی نخواهد داشت».

منیع :
1- احلی من العسل ، ص 281
2- کلینی: اصول کافی، باب ایمان و کفر