صحیفه سجادیه فرازی از دعای سی ام(طلب توبه)
(بارپروردگارا)
اینجا که من ایستاده ام،جایگاه کسی است که بازیچه دست گناهان است
و زمام اختیارش در کف خطاها و لغزشها.
شیطان بر او تاخته وچیرگی یافته،
پس،از روی تفریط،از انجام هر چه بدان فرمان داده ای قصور ورزیده
و از سر غرور،هر چه را از آن نهی کرده ای مرتکب شده،
همانند کسی که گستردگی عرصه قدرت تو را نمی شناسد
یا آنکه احسان تو را در حق خود انکار می کند .
و آنگاه که دیده هدایتش بیناشود و آن ابرهایی که بصیرتش را فرو پوشانیده پراکنده گردد،
آن ستمها که در حق خود کرده بر شمرد و در آن خلافها که در امرپروردگارش مرتکب شده بیندیشد.
پس عصیان بزرگ خود را به همان بزرگی که هست بنگرد
و خلاف عظیم خود را به همان عظمت که هست مشاهده کند.
آنگاه با دلی پر امید به تو روی نهد در حالی که دیده ازپشت پای خجالت بر نتواند داشت.
همه رغبت خویش در تو بسته و تنهااعتمادش به توست.
با امیدی که در دل خود پرورده از روی یقین آهنگ تو کرده
و با دلی بیمناک و اخلاصی تمام به درگاه تو روی آورده است .
واگر دیگران طمع در دیگری بسته اند او جز در تو طمع نبسته،
اگر دیگران از دیگری هراسناکند او را جز از تو هراسی در دل نیست.