مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود:
صبح‌ها قدری با قرآن بنشینید. مخصوصاً اگر جوان هستید نیم ساعتی سه ربعی قبل از کار و کسب با قرآن بنشینید. فرمود: قرآن چشمه‌ای است که نورش تمام شدنی نیست. امیرالمومنین(ع) قرآن را اینطور توصیف می‌کند. از این چشمه بنوشید که نوشیدنی است. علم می‌آموزد، حکمت می‌آموزد. نامه‌ای است از جانب دوست. در پاکت آن را هم باز گذاشته است، همه می‌توانند آن را ببینند و بخوانند. اگر دوستی نامه‌ای بفرستد، آن را باز می‌کنید، عقب و جلویش را می‌خوانید و حظ می‌برید. هر چه هم محبتتان نسبت به فرستنده‌ی نامه زیادتر باشد، منظور او را بهتر می‌فهمید.

خواندن قرآن یادتان نرود. انشاء الله چند روزی بخوانید. بعد اگر توانستید نخوانید دیگر نمی‌خواهد بخوانید! اگر ده روزی بخوانید، هر روز نیم ساعت وقت صرف قرآن کیند، بعد همانطور که عرض کردم دیگر نمی‌توانید نخوانید، چون این از جانب دوست حقیقی است. او از یک طرف محبوب است از طرف دیگر مخلوقات خودش را دوست دارد، چون مصنوع خودش هستند.

    کتاب طوبای محبّت جلد دوم– ص 177