خداوند که سرنوشت هر فردى را مى ‌داند چرا ما را آفریده است، اگر نمى ‌توانیم فرد خوبى باشیم؟

اگر معتقد باشیم سرنوشت هر کس از طرف خداوند تعیین شده و کوشش ها براى تغییر سرنوشت بیهوده است، پس انسان موجودى مجبور و بى اختیار است!!!

 در صورتیکه معناى درست” علم خدا به سرنوشت” آن است که خداوند در ازل مى داند که هر فرد انسانى با اختیار و انتخاب خود چه سرنوشتى را براى خود رقم خواهد زد

با یک مثال معناى قضاوقدر الهى روشن مى شود:

«اگر کسى بالاى بام ایوانى خود را روى زمین بیفکند و بگوید: اگر مقدر است بمیرم مى میرم و اگر مقدر است بمانم مى مانم.این گفته درست نیست!

زیرا قضا و قدر الهى این است که بشر داراى اختیار و اراده باشد و بتواند خود را از بام پرت کند و بمیرد و یا آن که از راه بام، پله پله به زیر آید و بماند.

پس به آن کسى که روى بام به قصد افکندن خود ایستاده است باید گفت: تقدیر خداوند درباره مرگ و حیات شما تابع اراده و اختیار شما است.

اگر افکندن از بام را اختیار کنى ، مقدر است بمیرى و اگر پله هاى بام را انتخاب کنى ، مقدر است بمانى و در هر دو صورت، قضیه روى قضا و قدر الهى است».

بنابراین نتیجه مى گیریم که براى انسان ها یک سرنوشت نیست بلکه سرنوشت هاى متعددى وجود دارد که مى تواند هر یک را انتخاب نماید و هر کدام از آنها را انتخاب نماید ، خداوند قبلا از آن انتخاب آگاه بوده است.

منابع:

1.مجموعة‌ آثار ، ج1، ص 38
2.ناصر مکارم شیرازى، انگیزة پیدایش مذاهب، ص 17 – 20 ( با تلخیص).
3.  نجم (53) آیة 39.4.
4. رعد (13) آیة 11.5. 
5.توحید صدوق (چاپ تهران) ص 337.
 6.  ناصر مکارم شیرازى، همان، ص 29.7.
7.محمد تقى فلسفى،‌ کودک، ج 1، ص 132 و 133.