اوایل بهمن بود،
با بچه های مسجد سوار بر موتورها شدیم.
همه به دنبال شاهرخ حرکت کردیم.
اطراف بلوار کشاورز رفتیم.
جلوی یک رستوران ایستادیم،
رستوران تعطیل بود و کسی آنجا نبود.
شاهرخ گفت:
من می دونم اینجا کجاست.
صاحبش یه یهودی صهیونیستِ که الان ترسیده و رفته اسرائیل،
اینجا اسمش رستورانه اما خیلی از دخترای مسلمون همین جا بی آبرو شدند.

در همان ایام پیروزی انقلاب شاهد بودم که شاهرخ خیلی تغییر کرده،
نمازش را اول وقت و در مسجد می خواند،
رفقایش هم تغییر کرده بود.
نیمه های شب بود.
دیدم وارد خانه شد.
لباسهایش خونی بود.
مادر باعصبانیت رفت جلو و گفت: معلوم هست کجائی، آخه تا کی می خوای با مامورها درگیر بشی،
این کارها به تو چه ربطی داره.
یکدفعه می گیرن و اعدامت می کنن پسر!
نشست روی پله ورودی و گفت:
اتفاقاً خیلی ربط داره، ما از طرف خدا مسئولیم!
ما با کسی درگیر شدیم که جلوی قرآن و اسلام ایستاده،
بعد به ما گفت:
شما ایمانتون ضعیفه،
شما یا به خاطر بهشت، یا ترس از جهنم نماز می خونی،
اما راه درست اینه که همه کارهات برای خدا باشه!!
مادرگفت:
به به، داری ما رو نصیحت می کنی، این حرفای قشنگ و از کجا یاد گرفتی!؟
خودش هم خنده اش گرفته بود. گفت: حاج آقا تو مسجد می گفت.