ای هشام، چه بد است آن بنده‌ای که دو چهره و دو زبان دارد.
 برادرش را در حضور می‌ستاید و در غیاب [ با غیبت و بدگوئی ] گوشتش را می‌خورد!
 اگر به برادرش چیزی دهند به او رشک و حسد ورزد و چون گرفتار شود تنهایش گذارد.
پاداش نیکوکاری سریعترین خیر است و کیفر ستمکاری سریعترین شرّ.
 و بی‌شکّ بدترین بنده خدا کسی است که همنشینی با او را به جهت بد زبانیش ناپسند می‌داری.
 آیا مردم را چیزی جز محصول زبان به دوزخ اندازد؟
 از صفات خوب بودن هر مسلمانی؛ دوری او از سخن یاوه و گزاف است.

ای هشام؛ هیچ مردی به مقام اهل ایمان نرسد تا ترسان و امیدوار گردد و ترسان و امیدوار نگردد تا برای آنچه می‌ترسد و بدان چه امید دارد کار کند و عمل نماید.

ای هشام؛ خداوند جلیل و عزیز فرموده: سوگند به عزّت و جلالم، به بزرگی و قدرتم، به شکوه و رفعت مقامم که هر بنده‌ای خواست مرا بر هوای خود ترجیح دهد در این صورت
 توانگری را در جانش قرار دهم
 و تلاشش را در آخرت او نهم
و کسب و کارش را کفایت نمایم
 و آسمانها و زمین را ضامن روزیش سازم
 و به سود او در ورای تجارت هر تاجری باشم.

ای هشام؛ خشم کلید شرّ و بدی است و کاملترین افراد مؤمن، خوش‌خلق‌ترین ایشان است.

 تحف العقول/ ترجمه جعفری ص: 373