پائولو کوئلیو برای جان‌های تشنه‌ی معنویت و سیر به سوی خداوند، دنیایی را می‌گشاید که در تخیل و توهم آن‌ها تحقق دارد. او به جای سیر واقعی و حرکت ایجاد کردن در انسان‌ها، آن‌ها را در همان جایی که هستند، با پردازش جهانی با شکوه و ترویج سحر و جادو و جهان نامرئی و نیروهای جادویی را موجب شور نشاط و اشتیاق به زندگی معرفی می‌کند.

جهان نامرئی وجود دارد و هرکس با اشتیاق و هیجان زندگی می‌کند با آن مرتبط است. بدین ترتیب، همه‌ی کارها می‌تواند جادویی باشد. به شرطی که نیروهای هیجانی را برانگیزد و سردی و مرگ را از روح و زندگی بازستاند. شهامت کنار کذاشتن راه‌های روشن، عادی و معقول، رها کردن احساسات و با اشتیاق زندگی کردن شالوده‌ی دست‌یابی به سحر و جادو و سرشار کردن زندگی از معناست.

 حمیدرضا مظاهری‌سیف، جریان‌شناسی انتقادی عرفان‌های نوظهور، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ۱۳۸۹، ص ۲۵۷.