به شكرانه نعمت ‏هاى بى پایان و بى شمار خداوند، پس از نماز، سر بر خاك نهادن و نعمت‏ هاى او را به یاد آوردن، و شكر گفتن و حمد كردن، اعمالى است كه هم محبّت خدا را در دل انسان مى‏ افزاید و هم انسان را نزد خدا محبوب و مقرّب مى ‏سازد و هم سبب افزایش نعمت‏ ها مى‏ شود.

 در روایات بسیارى روى این سجده، سفارش شده است.
(در جلد 83 بحارالانوار، 63 حدیث از پیشوایان معصوم درباره سجده شكر، نقل شده است)

حتّى اگر چیزى هم نگوییم، به شكرانه نعمت ‏ها و سپاس از توفیق طاعت و بندگى، پیشانى و صورت بر زمین نهادن و حالت سپاس گرفتن، شكر است. ولى بهتر است ذكرهایى چون شُكْراًلِلّه، یا حَمْداًلِلّه و … گفته شود.

در حدیث آمده است اگر انسان به طول یك نفس كشیدن مرتب بگوید: یا ربّ، یا ربّ … خداوند خطاب مى‏ كند:

لَبَّیْكَ، ماحاجَتُكَ؟ حاجتت چیست تا برآورم؟ (بحارالانوار،ج83، ص205)

 به تعبیر امام صادق(ع) سجده شكر بعد از نماز، دلیل كامل شدن نماز و خشنودى خدا و خوشامدن و اعجاب فرشتگان است. خداوند از آنان مى ‏پرسد: پاداش این بنده شاكر چیست؟ مى‏ گویند: رحمت تو، بهشت تو، حلّ مشكل او، …

 خداوند مى‏ فرماید: همانگونه كه او از من تشكّر كرد، من هم از او سپاسگزارم. این جمله مى‏ فهماند كه رضایت و سپاس الهى از همه نعمت‏ ها برتر است.
(وسائل ‏الشیعه، ج 4، ص1071)

 کتاب راز نماز، محسن قرائتی