زیارت اهل قبور...
در «أمالی» شیخ طوسی با سند متّصل خود روایت می كند از عبدالله بن سلیمان از حضرت امام محمّد باقر علیه السّلام:
قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ زِیَارَةِ الْقُبُورِ.قَالَ: إذَا كَانَ یَوْمُ الْجُمُعَةِ فَزُرْهُمْ، فَإنَّهُ مَنْ كَانَ مِنْهُمْ فِی ضَیْقٍ وُسِّعَ عَلَیْهِ مَا بَیْنَ طُلُوعِ الْفَجْرِ إلَی طُلُوعِ الشَّمْسِ ؛ یَعْلَمُونَ بِمَنْ أَتَاهُمْ فِی كُلِّ یَوْمٍ، فَإذَا طَلَعَتِ الشَّمْسُ كَانُوا سُدًی.قُلْتُ: فَیَعْلَمُونَ بِمَنْ أَتَاهُمْ فَیَفْرَحُونَ بِهِ؟قَالَ: نَعَمْ، وَ یَسْتَوْحِشُونَ لَهُ إذَا انْصَرَفَ عَنْهُمْ.”
عبدالله بن سلیمان‌می گوید: از حضرت باقر (علیه السّلام ) درباره زیارت اهل قبور پرسش كردم ؟
فرمود: چون روز جمعه باشد آنانرا زیارت كن ؛ چون هر كس از آنان در ضیق و تنگی باشد در بین طلوع صبح صادق و طلوع آفتاب گشایش می‌یابد، و لذا در این موقع در هر روز، از كسی كه به زیارت او رفته باشد، علم و اطّلاع پیدا می كند، ولیكن چون آفتاب طلوع كند آنها رها می شوند و دیگر قادر بر جهت‌گیری در امور دنیا و زیارت اهل خود نیستند.عرض كردم: آیا آنها از افرادی كه به زیارت قبور آنها می روند علم پیدا می‌كنند خوشحال می شوند؟ فرمود: آری، و نیز از بازگشت زائرین از قبور به محلّهای خود وحشت می‌كنند.
بحار الانوار ،ج 6، ص 256
