خداوند امورى را به عنوان اسباب و وسايل در جهت تقرب و نزديكى به درگاه خويش قرار داده و ما را به توسّل به آن امور، فرمان داده است: 

«يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ»؛مائده (5)، آيه 35.؛

«اى مؤمنان! پرواى الهى داشته باشيد و به سوى او وسيله تحصيل كنيد».

با توجه به عدم تقييد كلمه «وسيله»، اطلاق آن، شامل هر چيزى می‏شود كه صلاحيت نزديك كردن انسان به پيشگاه خدا را دارد.

همان طور كه نماز، روزه، احسان به يتيم، دستگيرى از مستمندان، خدمت به خلق خدا و … اسباب تقرب به خداوند هستند؛ استمداد از پيامبران و اولياى الهى نيز وسيله تقرب به خداوند است.

 از اين رو هنگام دعا، خداوند را به حق بندگان صالح و آبرومند درگاه او، قسم میدهيم و يا از اولياى الهى می‏خواهيم كه براى ما در درگاه الهى دعا كنند.

همچنين در روايت نبوى - مستند نزد شيعه و اهل سنت - آمده است:«كل دعاء محجوب حتّى يُصلّى على محمد و آل محمد».

«هر دعايى محجوب است تا اينكه بر محمد و آل محمد درود فرستاده شود».

بنابراين صلوات و درود بر پيامبرصلى الله عليه وآله و اهل بيت و توجه به آنان، يكى از مهم‏ترين وسايل تقرب به خدا و بهره‏ گيرى از فيوضات الهى است.

منبع: 

ميزان الحكمه، ج 4، ص 1662، ح 10794؛

كنزالعمال، ح 2153؛

المعجم الاوسط، ج 1، ص 220.