رزق در كلام اهل معرفت به وارده‏ هاى قلبيّه و تجلّيّات الهيّه و انبساط نفس و ادراك حقايق عالَم عِلوى گفته مى ‏شود، و البته مى ‏توان اين مفهوم را از آيات قرآن و نيز روايات مأثوره از اهلبيت عليهم‏ السّلام استفاده نمود.

  و اين رزق به توفيق الهى براى افراد حاصل مى ‏شود؛ ولى استفاده از آن، منوط به تصميم و همّت و اختيار خود شخص است. مانند ارسال پيامبران الهى و ائمّه معصومين عليهم ‏السّلام و اولياى حقّ كه با كلمات و سخنانشان دريچه ورود به عالم غيب را به روى ما مى ‏گشايند؛ و انسان بايد با عزمى راسخ و همّتى والا پا جاى پاى آنان بگذارد و با اطاعت و انقياد تامّ، مراتب استعداد وجود خويش را به فعليت مبدّل نمايد.

  مرحوم والد ما (علامه طهرانی) - رضوان الله عليه- مى ‏فرمودند:
ما اين سفره را براى همه پهن نموده ‏ايم، حال اگر كسى بر سر آن نيايد، بايد گفت: گر گدا كاهل بود، تقصير صاحبخانه چيست؟!

  اين قسم از رزق، فقط با اختيار و انتخاب خود فرد حاصل مى ‏شود؛ و با كاهلى و سستى، انسان ره به جايى نخواهد برد.

حيات جاويد،ص ۱۷۳ - ۱۷۴
 آیت الله حاج سید محمد محسن حسینی طهرانی