از قول علامه حسن زاده آملی نقل شده است: « شبی در این موضوع فکر می کردم که چرا خداوند، انسان ها را آفرید؟ آیاتی مانند: 

“و ما خَلَقتُ الْجِنَ و الاِنس اِلاّ لِیعْبُدون”
را هم که از نظر می گذراندم و این که در تفسیرش فرموده اند: لیعبدون، یعنی لتعرفون، باز این اشکال به ذهنم می آمد که عبادت، فرع معرفت است، و ما که معرفتی نسبت به خدا نداریم، پس چه عبادتی؟! و. ..».

صبح، اول وقت، به حضور استادعلامه طباطبایی رسیده و سؤال را با ایشان در میان گذاشتم و گفتم:
« حضرت استاد! پس چه کسی بناست خداوند را عبادت کند؟!» ایشان در بیانی کوتاه فرمودند:
« گرچه یک نفر! »
تا این جمله را فرمودند، من آرام شدم؛ همان دم به یاد وجودمقدس امام زمان رحمه الله افتادم و خاطرم آمد که زمین، همواره چنین شخصی را دارد.
دیگران همگی طفیلی وجود انسان کامل (معصوم) هستند و گویی هدف از خلقت آنان، به خلقت موجود تام و کامل باز می گردد».

مجله امان ، شماره 24