تا زمانى كه فضاى جامعه باز نشود و امكان سخن‌گفتن، انتقاد‌کردن، اعتراض‌نمودن و دادخواهی‌کردن فراهم نشود، عدالت اجتماعی در هیچ‌کجا پا نمی‌گیرد.

جامعه‌ای که در آن بتوان سخن گفت، حق‌خواهی نمود و ستمِ پیش‌آمده را زدود، جامعه‌ای سالم و رو به کمال است و عدالت اجتماعی اقتضای چنین جامعه‌ای را دارد.

حضرت امیر(ع) جامعه را چنین می‌خواست و در جهت آن، این‌گونه می‌فرمود: 

خدا بیامرزد کسی را که حقّی ببیند و یاری آن کند، یا ستمی بیند و آن را بازگرداند و خداوندِ حق را یاور بُوَد تا حق را بدو رساند.

نهج‌البلاغه، کلام ۲۰۵