تمامی انحرافاتی که به دلیل کثرت نگاه کردن به اموری که دیدن آنها شخص را به انحراف می کشاند ،پدید می

آید ،می توان با کنترل چشم وجلوگیری از ایجاد زمینه های نگاه فاسد ،بر طرف نموده ودیگر نه تشویش قلبی

وفکری ونه آن تحریک های حیوانی ونه باز ماندن از حرکت تکاملی انسان بوجود می آید .

به روایتی در این زمینه از حضرت علی (ع) توجه فرمایید:(هرکس چشم خود را فرو بندد ،دل خود را راحت کرده

است.)

کسی که کنترلی روی چشم های خود ندارد وچشم او مدام به صحنه های مهیج نگاه می کند ،همیشه دلش

شلوغ وپر آشوب است واز سکون وآرامش دل بی بهره است .

به عبارت دیگر همیشه یک حالت نیاز وتشنگی دائم وتلاش وتکاپو برای برطرف کردن این عطش روحی در او

وجود دارد وچه بسا برای رضای امیال خود به چه ذلت ها وحقارت ها تن می دهد.کسی که چشم وسایر

حواس را تحت تربیت خود قرار نمی دهد وبه اسم آزادی آنها را رها می کند ،همیشه دل وذهنی گرفتار واسیر

دارد وبه عبارت دیگر هر کس چشمش آزاد است فکر ودلش اسیر است .راستی آزادی کدام یک بهتر است؟

لذا وقتی که خود را به گونه ای تربیت نمود ،که به هر چه میل داشت نگاه نکرد ،از این تشویش ها وذلت ها

نیزدر امان است ودر قلبش احساس آرامش وراحتی می نماید.

(هر کس چشم خود را از نگاه به امور محرک شهوت فرو بندد تأسفش کم می شود واز تلف شدن در امان می ماند .

دیدن نقش زیادی در ایجاد هوس وتمایل دارد واز طرفی همیشه ارضا میل وهوس ممکن نیست .

لذا طبیعی است که نتیجه این عدم دسترسی تأسف وناراحتی وحسرت باشد. در این حدیث شریف حضرت این

واقعیت را بسیار شیرین وزیبا بیان می نماید که هرکس نگاهش را کنترل کند تأسفش هم کمتر است.