دعای هفتم - فراز نهم

 وَ لٰا تَشْغَلْنیٖ بِالْاِهْتِماٰمِ عَنْ تَعاٰهُدِ فُروُضِكَ وَاسْتِعْماٰلِ سُنَّتِكَ
و مرا به سبب غم و اندوه، از کار و وظیفه بندگی و به جای آوردن سنن و احکامت، به هیچ کار دیگر مشغول مگردان
 زمانهایی بوده که خوشی ها و ناخوشیها
 غمها و اندوه ها
 و مشکلات زندگی
 حال عبادت و انجام واجبات را
از «من» گرفته است
 گاهی توجه به امور روزمره زندگی
چنان مرا به خود مشغول کرده که
از برکات و فیض یاد خدا، باز مانده ام
 گاهی بیماری و درد
و گاهی آزمونهای سخت الهی
گاهی غم گذشته
و گاهی اندوه آینده
 هر دم به بهانه ای و اشتغالی
 از عبادت و بندگی دور شده ام
 خدای من؛
این وضعیت را برای من مپسند؛
میدانم که این حالت نارواست؟
میدانم که این شرط بندگی نیست؛
پس یاریم ده؛
تا خود را برهانم و پیوسته به بندگی تو بپردازم و سر در فرمان تو داشته باشم.
آمین