شیخ رجبعلی خیاط تعریف میکرد :

در نیمه شبی سرد زمستانی 

در حالے که برف شدید میبارید و تمام کوچه و خیابان ها را سفید پوش کرده بود ؛ 

از ابتدای کوچه دیدم که در انتهای کوچه کسیسر به دیوار گذاشته و روے سرش برف نشسته است!

باخود گفتم شاید معتادی دوره گرد است که

سنگ کوب کرده!

جلو رفتم دیدم او یک جوان است!

او را تکانی دادم!

بلافاصله نگاهم کرد و گفت چه میکنی !

گفتم : جوان مثه اینکه متوجه نیستی !

برف، برف ! روی سرت برف نشسته!

ظاهرا مدت هاست که اینجایی

خدای ناکرده می میری!!!

جوان که گویی سخنان مرا نشنیده بود! 

با سرش اشاره ای به روبرو کرد!

دیدم او زل زده به پنجره خانه ای!

فهمیدم ” عاشــــق ” شده!

نشستم و با تمام وجود گریستم !!!

جوان تعجب کرد ! کنارم نشست !

گفت تو را چه شده ای پیرمرد!

آیا تو هم عاشـــــق شدی؟!

گفتم قبل از اینکه تو را ببینم فکر میکردم عاشـــــقم! 

” عاشـــق مـــهدی فاطـــمه “

ولی اکنون که تو را دیدم چگونه برای رسیدن به 

عشقت از خود بی خود شدی فهمیدم 

من عاشق نیستم و ادعایی بیش نبوده !

مگر عاشق میتواند لحظه ای به یاد معشوقش نباشد .