در مذمت حب جاه و شهرت
18 تیر 1396
بر هر که ﻓﻰ ﺍﻟﺠﻤﻠﻪ ﺍﺯ ﺷﻌﻮﺭ، ﻧﺼﻴﺒﻰ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻇﺎﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ: ﺍﻣﺮ ﺭﻳﺎﺳﺖ ﻭ ﻣﻨﺼﺐ، ﻣﻮﺭﺙ ﺑﺴﻰ ﻣﻔﺎﺳﺪ ﻋﻈﻴﻤﻪ ﻭ ﻣﻨﺘﺞ ﺑﺴﻴﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺧﺴﺎﺭﺗﻬﺎﻯ ﺩﻧﻴﻮﻳﻪ ﻭ ﺍﺧﺮﻭﻳﻪ ﺍﺳﺖ. ﻫﺮ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﻨﺼﺐ ﻭ ﺟﺎﻫﻰ ﺑﺠﺰ ﺍﺑﺘﻠﺎﻯ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﺎﻟﺐ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻡ، ﺍﻛﺜﺮ ﻋﺪﺍﻭﺗﻬﺎ ﻭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎ ﺑﺎ ﺍﻧﺒﻴﺎ ﻭ ﺍﻭﺻﻴﺎ ﺑﺎﻋﺜﻰ ﺟﺰ ﺣﺐ ﺟﺎﻩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ. ﻧﻤﺮﻭﺩ ﻣﺮﺩﻭﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺁﺗﺶ ﺑﺮﺍﻯ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﺧﻠﻴﻞ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺧﺖ. ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻣﻠﻌﻮﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺧﺎﻧﻤﺎﻥ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﻮﺧﺖ. ﺣﺐ ﺟﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺪﺍﺩ ﺑﺪ ﻧﻬﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ «ﺍﺭﻡ ﺫﺍﺕ ﺍﻟﻌﻤﺎﺩ» ﻭﺍ ﺩاش ﻭ ﻟﻌﻦ ﺍﺑﺪ ﻭ ﻋﺬﺍﺏ ﻣﺨﻠﺪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﮔﻤﺎﺷﺖ. ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻳﻦ ﺳﻴﺪ ﺁﺧﺮ ﺍﻟﺰﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ، ﻭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﻭ ﺣﻴﺮﺍﻥ، ﺣﻖ ﺍﻣﻴﺮﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻐﺼﻮﺏ، ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﻠﺎﻓﺖ ﺍﻟﻬﻴﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺁﻥ «ﻣﻨﻬﻮﺏ ».
ﻳﺜﺮﺏ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺮ ﻣﻠﻚ ﺷﺎﻡ
ﺑﻄﺤﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﻨﺎﻯ ﻣﻠﻚ ﺭﻯ
معراج_السعاده