دعای یازدهم - فراز دوم

 خداوندا! گاهی حکایت افکار بیهوده، مثل حرفهای بیهوده میشود و تمام فضای قلب و ذهنم را مشغول میکند.

قلبم میشود مثل دروازه ای بی نگهبان که هر دم فکری می آید و فکری می رود.

 مخصوصا زمانی که فراغتی  دست میدهد‌‌.

 تبعات این افکار، همیشه دامنگیر من است و میتواند زمینه آلوده شدن به گناهم را فراهم کند.

 غیبت، تهمت، دروغ، لهو و لعب و …

 و من نیازمند آنم تا قفلی بر دروازه قلبم نصب کنم.

 خدایا میدانم که تنها راه، این است که بزرگ شوم؛

 تا حدی که افکار و اعمال بیهوده را در شأن خود ندانم و شرافتم را ارزان نفروشم.

 و راز این بزرگ شدن و نجات یافتن از این نگرانیها فقط در این است که:

با «یاد تو»
و «اطاعت» از فرامین تو
و «شکر» نعمتهای تو؛
خود را شریف و ارزشمند کنم.

خدایا آیا مرا در این راه یاری میکنی؟