دعای دهم - فراز چهارم

َ ^{سُبْحَانَكَ نَحْنُ الْمُضْطَرُّونَ}
پاك خداوندا! ما فروماندگانيم

 الَّذِينَ أَوْجَبْتَ إِجَابَتَهُمْ،
و تو اجابت فروماندگان را واجب كرده اى

وَ أَهْلُ السُّوءِ الَّذِينَ وَعَدْتَ الْكَشْفَ عَنْهُمْ
و مستمندانيم كه گشودن مشكل آنها را نوید داده اى.

و اکنون ای خدایِ «من»
ما بندگان فقیرِ گنه‌کارِ گرفتار
و مضطر شده‌ایم.

و به تنها درِ رحمتی که می‌شناسیم
امید بسته‌ایم.

َ سُبْحَانَكَ،
منزهی تو ای خدا از آنکه
ما را از درگاه خود برانی.

نَحْنُ الْمُضْطَرُّون
که ما درماندگانیم 

ما آن درماندگانی هستیم که
اجابتشان را واجب ساخته‌ای

تو در را به روی بنده‌هایت نمی‌بندی
تو آنها را ناامید نمی‌کنی
آنها را از خود دور نمی‌کنی

تو بزرگتر از آنی که به در خانه‌ات بیاییم
ولی محروم برگردیم

ما همان مضطری هستیم که
با تمام وجود فریاد میزنیم:
ٱَمَّن یُجیبُ الْمُضطَرَّ
آیا چه کسی جواب مضطر را می‌دهد؟
وَ یکْشِفُ السُوء
و چه کسی بدی را از او دفع می‌کند؟

آن کسی که وقتی درمانده ای
او را بخواند، اجابت می‌کند، کیست؟
آیا غیر از تو کسی هست؟

اکنون ماییم خدایا
همانها که فرصت‌ها را
از دست داده‌ایم.

وَ أَهْلُ السُّوءِ
نعمت‌ها را تباه ساخته‌ایم
قُرُق‌ها را شکسته
و گناهکار شده‌ایم.

الَّذِينَ وَعَدْتَ الْكَشْفَ عَنْهُم
ماییم آن گرفتاران رنج
که رفع گرفتاری را به ایشان
وعده داده‌ای.

پس دست مرا بگیر
که «من» هیچ راهی جز اینکه
عذرم را بپذیری ندارم.