روانشناس سوئیسی تعبیرِ جالبی از انسانِ خوشحال دارد که بسیار از تعریفِ عادی و معمولِ خوشحالی فاصله دارد.
بر اساسِ این تعریف،

خوشحال بودن یعنی :
توانمندیِ بالای ما در شکیبایی و استقامت در برابر سختی ها.

خوشحالی یعنی:
اطمینانی درونی به این که درد و رنج و سختی و بیماری و مرگ جزء لاینفک زندگی ست
اما هیچ کدام از آنها نمی تواند مرا از پا بیاندازد.

خوشحالی یعنی:
میل به زندگی علی رغم علمِ به فانی بودنِ همه چیز،

خوشحالی یعنی:
در سختی ها لبخند زدن

خوشحالی یعنی:
آگاهی از توانمندی بزرگ ما برای به دوش کشیدنِ مشکلات.

خوشحالی یعنی:
بعد از هر زمین خوردن همچنان بتوانیم بلند شویم، بعد از هر گریه همچنان بتوانیم بخندیم و لبخند بر لبِ دیگر همنوعان بیاوریم.

خوشحالی یعنی:
حضورِ کاملِ ما در هستی، خوشحالی یعنی همچون رودجاری بودن و در حرکت بودن، عبور کردن و به عظمتی بی پایان چشم دوختن

خوشحالی یعنی:
توانایی ما به گفتنِ یک آریِ بزرگ