عيسي عليه السلام به حواريين گفت: «من خواهش و حاجتي دارم، اگر قول مي‏دهيد آن را برآوريد بگويم.»

حواريين گفتند: «هرچه امر کني اطاعت مي‏کنيم.».
عيسي از جا حرکت کرد و پاهاي يکايک آنها را شست.

حواريين در خود احساس ناراحتي مي‏کردند، ولي چون قول داده بودند خواهش عيسي را بپذيرند تسليم شدند و عيسي پاي همه را شست. همينکه کار به انجام رسيد، حواريين گفتند: «تو معلم ما هستي، شايسته اين بود که ما پاي تو را مي‏شستيم نه تو پاي ما را . » 
عيسي فرمود: «اين کار را کردم براي اينکه به شما بفهمانم که از همه مردم سزاوارتر به اينکه خدمت مردم را به عهده بگيرد «عالم» است.

اين کار را کردم تا تواضع کرده باشم و شما درس تواضع را فرا گيريد و بعد از من که عهده‏دار تعليم و ارشاد مردم مي‏شويد راه و روش خود را تواضع و خدمت خلق قرار دهيد.

اساسا حکمت در زمينه تواضع رشد مي‏کند نه در زمينه تکبر، همان گونه که گياه در زمين نرم دشت مي‏رويد نه در زمين سخت کوهستان.» 

 وسائل، ج ۲/ ص ۴۵۷