امیرالمومنین علی علیه السلام:

من نفس خود را با پرهیزکاری میپرورانم تا درروز قیامت که هراسناک ترین روزهاست در أمان و درلغزش گاههای آن ثابت قدم باشد.
من اگرمیخواستم میتوانستم از عسل پاک و از مغز گندم و بافته های ابریشم برای خود غذا و لباس فراهم آورم.
 ولی هیهات که هوای نفس برمن چیره گردد و حرص و طمع مرا وادارد که طعام های لذیذ برگزینم درحالی که در حجاز یا یمامه کسی باشد که به قرص نانی نرسد و یا هرگز شکمی سیر نخورد.

یا سیر بخوابم و پیرامونم شکمهایی که از گرسنگی به پشت چسبیده و جگرهای سوخته وجود داشته باشد یا چنان باشم که شاعر گفت این درد تو را بس که شب را با شکم سیر بخوابی و در اطراف تو شکم هایی گرسنه و به پشت خوابیده باشند.

نهج البلاغه، نامه ۴۵