خداوند به یکی از صدیقین وحی فرمود که من در میان بندگانم کسانی را دارم که مرا دوست دارند و من هم آن ها را دوست دارم.

 آن ها مشتاق من هستند و من نیز مشتاق آن ها. مرا همواره یاد می کند، من نیز به یاد آن ها هستم. در تمام کارها به من نظر دارند، من هم توجهم به آن هاست.

 آن صدیق گفت: معبود من! نشانه آن ها که مورد توجه تو هستند چیست؟

فرمود:

 آن ها کسانی هستند که در انتظار غروب آفتاب هستند تا شب فرا برسد و تاریکی همه جا گسترده شود و آن ها در دل شب با من به راز و نیاز بایستند.

 صورت هاشان را از روی خضوع روی خاک بگذارند و به مناجات بپردازند.

در دل شب به خاطر نعمت هایی که به آن ها داده ام مرا خالصانه سپاس می گویند.

تا سحر با ضجه و استغاثه در قیام و رکوع و سجودند. به خاطر عشقی که به من دارند، خودشان را در رنج و سختی می اندازند.

اولین چیزی که به آن ها می دهم این است که از نور خود به دل هاشان می تابانم تا به واسطه آن نسبت به من معرفت یابند.

رساله لقاءالله، ص۱۳۴-۱۳۳