حکمت درد و رنج زندگی
وما انسان را در رنج و سختی آفریدیم.(سوره بلد آیه ۴)
«انسان گاه گاهي خود را فراموش مي‌کند.
فراموش مي‌کند که بدن دارد، بدني ضعيف و ناتوان، که در مقابل عالم و زمان، کوچک و ناچيز و آسيب پذير است.
فراموش مي‌کند که هميشگي نيست و چند صباحي بيشتر نمي‌پايد.
فراموش مي‌کند که جسم مادي او نمي‌تواند با روح او هم پرواز شود، لذا اين انسان احساس ابديت و مطلقيت و قدرت مي‌کند،سرمست پيروزي و اوج آمال و آرزوهاي دور و دراز خود، بي خبر از حقيقت تلخ و واقعيت‌هاي عيني وجود، به پيش مي‌تازد و از هيچ ظلم و ستمي روگردان نمي‌شود .
چه بسا اگر انسان با همین قدرت و جایگاه بعنوان اشرف مخلوقات و جانشین با روح دمیده شده از خدا در وجودش خداوند وارد بهشت میشد چه بسا ادعای خدایی میکرد در بهشت اما..
اما “درد” و ضعف و رنج دنیوی آدمي را به خود مي‌آورد،
حقيقت وجود او را به آدمي مي فهماند، و ضعف و زوال و ذلت خود را درک مي‌کند،و دست از غرور کبريايي بر مي دارد، و معني خودخواهي و مصلحت طلبي و غرور را مي‌فهمد و آن را توجيه نمي‌کند. و یادش میاد چی بوده و از کجا آمده و چه جایگاهی داشته است»
شهيد دکتر مصطفي چمران
