از نوشته های مرحوم مامقانی:

 بدانکه استخاره از اقسام دعا است و از اموری است که رجحان دارد و از خواص مذهب امامیه، بلکه از کرامات این مذهب شریف است و تاکید بسیار در آن وارد شده حتی اینکه وارد شده که:

۱. استخاره نکند مسلمانی با رضا به صُنع الهی، مگر اینکه خداوند خیر را بجهت او اختیار فرماید.

۲. و اینکه استخاره کننده متحیر نشود چنانچه مشورت کند پشیمان نشود.

۳. بلکه حضرت میفرماید: که اگر استخاره کردم باکی ندارم که بر کدام جانب بیفتم.

 بلکه پاره ای اخبار کراهت اقدام بر عمل های معتنی بها (قصد شده) است بی استخاره، مثل فرمایش حضرت صادق “سلام الله علیه” که هر کس در امری بی استخاره داخل شود، بعد از آن مبتلا شود ماجور نگردد بر آن ابتلاء و در حدیث قدسی است که از #شقاوت بنده ام است که کارها را بی استخاره از من شروع نماید.

 استخاره دو معنی دارد:

1. دعا بطلب بنده از خدای خود خیر را در آنچه که میخواهد به عمل آورد یا ترک نماید و این است مراد از کراهت اقدام بر عمل بی استخاره و از شقاوت بودن آن.

2.دعا بطلب کردن از خداوند، بَیانِ آنچه را که در آن خیر است از کاهایی که منافع و مضار و مصالح و مفاسد آنها نزد بنده مجهول باشد.

 پس استخاره هر دو قسمش قسمی است از #دعاء و اجر و ثواب دعا بر آن مترتب است و امروز استخاره در معنی دوم استعمال میشود.

طریق قسم اول استخاره:

 دو رکعت نماز بخواند و در سجده آخر بگوید: “استخیر الله بِرَحمَة” و این را مکرر کند در سجده آخر نماز شب و دو رکعت فجر و تا یکصد مرتبه تکرار این ذکر رسیده و در کاهای جزئی هفت مرتبه گفتن آن بی نماز رسیده چنانکه در کارهای مهم یکصد بار گفتن آن بی نماز رسیده.

 و نیز رسیده که: هر بنده هفتاد بار بگوید: يَا أَسْمَعَ‏ السَّامِعِينَ‏ وَ يَا أَبْصَرَ النَّاظِرِينَ وَ يَا أَسْرَعَ الْحَاسِبِينَ وَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ و یا احکم الحاکمین صل عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ خِر لی فی كَذَا وَ كَذا. و بجای کذا و کذا آن کار را که میخواند بکند اسم برد، خداوند خیر را به او نصیب فرماید .

سراج الشیعه، باب سفر و آداب آن، ص ۸۳۶.