مرحوم شیخ جعفر شوشتری گوید:

{ اِعْلَمْ أَنَّ لِلْحُسَیْنِ علیه السّلام فِی الْمٰاءِ حُقُوقاً

أَرْبَعَةً }:

امام حسین علیه السلام در آب چهار حق داشت:

1. حَقُّهُ فِی الْمٰاءِ مِنْ حَیْثُ الْإِشْتِرٰاکِ مَعَ جَمیٖعِ

النّٰاسِ :

حق حضرت در آب از این جهت بود که تمام مردم در آب شریکند و امام حسین علیه السلام نیز مانند یکی از مردم شریک بود ، به خاطر همین است که آب خوردن از چشمه ها و نهرهایی که صاحب دارد جایز است گرچه صاحبش اجازه ندهد.

2. حَقُّهُ فِی الْمٰاءِ مِنْ حَیْثُ الْإِشْتِرٰاکِ مَعَ ذَواتِ

الْأَرْواحِ :

دیگر این که امام حسین علیه السلام به عنوان یک موجود زنده در آب حق داشت {چنانچه گذشت گفتیم : تمام جانداران در آب حق دارند چون مایع زندگی آنهااست} به این سبب است که اگر کسی مقدار کمی آب داشته و بترسد اگر وضو بگیرد، مثلاً گوسفندی که در نزدش دارد از تشنگی هلاک خواهد شد باید برای نماز تیمّم کرده، آب را به گوسفند بدهد.

3. حَقُّهُ مِنْ حَیْثُ ثٌبُوتِ حَقِّ السَّقْیِ لَهُمْ عَلیٰ

اَهْلِ الْکُوفَةِ :

حق سومی که حضرت بر آنها داشت این بود که سه بار بر اهل کوفه آب داده بود.

الف : در زمان خلافت حضرت علی علیه السلام در کوفه خشک سالی شد و مردم به امیرمؤمنان علیه السلام عرض کردند: یاعلی ! به داد ما برس که زمین های کشاورزی ما از بی آبی در حال از بین رفتن است، چشمه ها خشک می شوند. حضرت علی علیه السلام به حضرت حسین علیه السلام دستور داد تا نماز باران بخواند. حضرت باشرایط خاصی نماز باران خواند. به دنبال آن باران رحمت الهی بر اهل کوفه بارید و آنان را از هلاکت نجات داد.

ب : در جنگ صفین سپاه معاویه اطراف آب فرات را محاصره کردند و نگذاشتند سپاهیان حضرت علی ( علیه السلام ) استفاده نمایند ، امام حسین ( علیه السلام ) با همراهی چند نفر و با اجازه حضرت علی ( علیه السلام ) رفتند آب را از دست سپاهیان معاویه آزاد کردند و اعلان نمودند که همه حق استفاده از آن را دارند .

ج : سوم اینکه در قادسیه هنگام ملاقات با لشکر حرّ بن یزید ریاحی به آنان آب دادند .

آب خود با دشمنان تشنه قسمت میکند
عزت و آزادگی بین تا کجا دارد حسین

4. لَهُ حَقُّ فِی الْفُراتِ بِخُصُوصِهِ ، فَاِنَّهُ نِحْلَةُ
اللهِ لِفٰاطِمَةَ سَلامُ الله عَلیها :
چهارم اینکه حضرت به خصوص در آب فرات حق داشت زیرا خداوند آن را برای فاطمه زهرا ( سلام الله علیها ) مهریه قرار داده بود .

الخصایص الحسینیه، صفحهٔ 61