حضرت داوود به خداوند گفت: همنشین من در بهشت کیست؟ به نظر می‌رسید که همنشین او در بهشت یک پیامبر یا عابد یا زاهد باشد.

به داوود خطاب شد که همنشین تو در بهشت یک زن خانه‌دار است.

تعجب حضرت داوود (ع) موجب شد به خانه آن زن برود و دق‌الباب کند.

زن از خانه بیرون آمد تا حضرت را دید گفت: آیا در مورد من وحى آمده که به خانه من آمده‌اى؟

حضرت داوود (ع) فرمود: آرى، در فضیلت تو وحی بر من رسیده است.

زن گفت : گمان کنم وحی در مورد من نباشد، شاید زنى همنام من باشد، چون من لیاقت آن را ندارم.

حضرت داوود فرمود: آن زن تو هستى.

زن گفت : به خدا کارى که مرا به چنین موفقیت رسانده باشد از خود نمى بینم. حضرت داوود به او فرمودند: اندکى از زندگى خود را برایم بگو.

زن گفت: هر درد و زیان و رنجى به من مى‌رسد صبر مى‌کنم و صبر کردم حتى از خدا نخواستم آن را برطرف سازد و براى صبرم پاداشی نخواستم و همواره شکر خدا را نمودم من راضی به رضای خدا هستم و هیچ وقت از خدا ناراضی نبودم.

حضرت فرمودند : به همین خاطر به چنین مقامى رسیدى…..