روزى حضرت موسى (علیه السلام) از  محلى عبور مى كرد، ديد مردى گريه مى كند و به درگاه خدا مى نالد .از آنجا گذشت و هنگام مراجعت نيز ،گذرش به همانجا افتاد، و ديد آن شخص، همچنان مى نالد و مى گريد، متوجه خدا شد و عرض ‍ كرد: پروردگارا بنده تو از خوف تو مى گريد به او توجه فرما.
خداوند وحى كرد و فرمود : اى پسر عمران ، اگر او آنقدر بگريد كه مغزش همراه اشكهاى چشمش ، به زمين بريزد، و دستش را آنقدر به سوى آسمان بلند كند كه ساقط شود، او را نمى آمرزم چرا كه او دنيا را دوست دارد( به دنيا دلبسته است ، و دوستى دنيا را بر دوستى آخرت ترجيح مى دهد)

عده الداعی،ص125