عن علی بن الحسین(ع): رَحِمَ اللَّهُ الْعَبَّاسَ فَلَقَدْ آثَرَ وَ أَبْلَى وَ فَدَى أَخَاهُ بِنَفْسِهِ حَتَّى قُطِعَتْ يَدَاهُ فَأَبْدَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ‏ بِهِمَا جَنَاحَيْنِ يَطِيرُ بِهِمَا مَعَ الْمَلَائِكَةِ فِي الْجَنَّةِ كَمَا جَعَلَ لِجَعْفَرِ بْنِ أَبِي طَالِبٍ وَ إِنَّ لِلْعَبَّاسِ عِنْدَ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى مَنْزِلَةً يَغْبِطُهُ بِهَا جَمِيعُ الشُّهَدَاءِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ.

امام زین العالدین(ع) فرمود: خداوند عباس را رحمت کند که از خود گذشت و رنج‌ها کشید و خود را فدای برادرش کرد تا اینکه دو دستش بریده شد و خداوند عزوجل به جای آن دو بال در بهشت به او ارزانی کند که با فرشتگان به پرواز درآید همانگونه که به جعفر بن ابی طالب نیز دو بال در بهشت عنایت می‌کند. عباس نزد خدای تبارک و تعالی جایگاهی دارد که روز قیامت تمام شهدا به آن غبطه می‌خورند.

 امالی شیخ صدوق، ص462