آهنگری با وجود رنج های متعدد ، عمیقاً به خدا عشق می ورزید….

روزی کسی از او پرسید:

چگونه میتوانی خدایی را که اینهمه رنج نصیبت کرده دوست داشته باشی؟

آهنگر گفت:
وقتی تکه آهنی را در کوره قرار میدهم و آن را روی سندان می گذارم و می کوبم تا وسیله ای بسازم؛

اگر به صورت دلخواهم درآمد میدانم که مفید خواهد بود, اگرنه آن را کنار میگذارم.
همین باعث شده که همیشه به درگاه خداوند دعا کنم که پروردگارا, مرا در کوره های رنج قرار بده، اما کنار نگذار…