وقتى كودكى از مادرش چيزى ميخواهد و او در جواب مى گويد: “صبر كن ، چقدر حرف ميزنى، بيست تا مهمان دارم” بچه در كودكى بتدريج به اين نتيجه ميرسد كه من وقتى محتاج هستم و به چيزى نياز دارم بد هستم و وقتى كه محتاج هستم فرد مورد تنفر هستم.

نتيجه اين ميشود: مثل بسيارى از ما خجالت ميكشيم جلوى مردم غذا بخوريم ، خجالت ميكشيم جلوى مردم بخوابيم و استراحت بكنيم، خجالت ميكشيم برويم تو يك خانه ايى و بگوييم كه ما ميخواهيم دستشويى برويم و حتى يك بازى در مى اوريم كه ما اصلا دستشويى نميرويم و غذا هم نميخوريم.

براى آنكه در كودكى مان پيامى گرفته ايم كه “تو محتاجى، تو بدى وفرد مورد تنفرى هستى”