کودکانی که از اول با ایمان به خدا تربیت می شوند،اراده ای قوی و روانی نیرومند دارند
و از دوران کودکی رشید و با شهامت هستند
و نتایج درخشان ایمان از خلال گفتار و رفتارشان به خوبی مشهود است.

یوسف صدیق علیه السلام فرزند یعقوب پیامبر علیه السلام است.
این کودکِ محبوب، درس خداپرستی را از پدر بزرگوار خود فراگرفته و در دامن یعقوب طفل با ایمانی بار آمده است.

برادران بزرگتر او به وی حسد بردند و تصمیم به ایذای او گرفتند.
کودک را با خود به بیابان آوردند و پس از رفتارهای خشن و ناراحت کننده به فکر قتلش افتادند.
بعدا از کشتن او صرف نظر نمودند، به چاهش افکندند و سرانجام طفل را به کاروان مصری به عنوان غلام فروختند.

ابوحمزه از علی بن حسین علیهماالسلام سوال کرد:
روزی که یوسف به چاه افکنده شد، چند ساله بود؟
حضرت در جواب فرمود: نه ساله!
از کودک نه ساله ای که در چنین وضع سخت و شرایط ناراحت کننده دچار شده، جز اضطراب و جزع انتظار دیگری نیست.
ولی نیروی ایمان در این کودک اثر عجیب و حیرت زایی گزارده است.

لما أخرج یوسف علیه السلام من الجب و اشتری
قال لهم قاتل استوصوا بهذا الغریب خیرا
فقال لهم یوسف علیه السلام من کان مع الله فلیس له غربة؛

موقعی که یوسف را از چاه خارج کردند و به غلامی معامله نمودند،
یکی از حضار به وضع کودک دقت کرد و از روی رأفت و مهربانی گفت:
نسبت به این طفل غریب نیکی کنید.
یوسف که این جمله را شنید با اطمینان خاطر و آرامش روان گفت:

آن کس که با خداست گرفتار غربت و تنهایی نیست

منبع:

کودک از نظر وراثت و تربیت، ج 2، ص 178